Wegens de regen is voorgesteld de zondagrit op maandag te verrijden. De aanmeldingen komen langzaam op gang zodat het idee ontstaat om een rondje te rijden en de Bello’s (bijna) thuis op te pikken. En nog mooier, iedereen maakt hetzelfde aantal kilometers. Eerbeek, Ellecom, Rheden en Velp vormen op deze manier al een kwart van het beoogde rondje. Alleen de timing kan nog iets beter, door een vertraging komen we te laat in Rheden. Doch deze is zo verstandig om naar Velp te rijden zodat we daar dan compleet zijn.

Via Arnhem rijden we naar Otterloo, waar in noordwesten een mooie bui gespot wordt, en we deze dus op de weg naar Hoenderloo volledig over ons heen krijgen. Zeiknat kunnen we daar bij de bakker koffie drinken en een beetje opwarmen. Weer goed gemutst kunnen we door naar Beekbergen, Lieren, Klarenbeek en Hall. Hoewel het veel droger zou zijn dan de zondag, wordt toch een volgende bui zichtbaar. Omdat we zuidoostelijk rijden, snellen we hem vooruit. Helaas blijken de wegwerkzaamheden op de Polveenseweg een hele dag te zijn uitgelopen zodat we een omleiding voor de kiezen krijgen. Op deze omleiding heeft een 28mm achterband niet gerekend en geeft de brui eraan. De regenbui grijpt zijn kans en leegt zich op de bandwisselende Bello’s. Dit keer is het wel mogelijk een regenjasje aan te trekken. Na de redelijk snelle wissel rijden we door en bij Hall is de zon weer terug en verwarmt het viertal. Bij Laag-Soeren splitst Eerbeek zich af en vervolgen de andere drie hun route over de Elsberg richting hun respectievelijke dorpen.

Voor twee van de vier was het de eerste serieuze rit na de Alpen. Met 86 km op de teller niet slecht, maar met een gemiddelde temperatuur van 11,4 graden (en een minimum van 8) is het weer wennen aan de herfst.

Monumentendag. Daar moet ik bij zijn dacht ik vanmorgen. Er zullen vast wel Bello ’s zijn die in monumenten geïnteresseerd zijn. Dus vroeg uit bed, aangekleed voor de gelegenheid en tegen negenen op pad naar daar waar monumenten en geïnteresseerden elkaar als gebruikelijk  ontmoeten. En wel zodanig gehaast dat belangrijke en noodzakelijke attributen vergeten werden.

Maar wat een teleurstelling. Bij benadering van de ontmoetingsplaats tekende geen enkele geïnteresseerde zich af. Maar gelukkig wel een persoon die zich ook tot de monumenten mag rekenen. En de aanwezigheid van de twee monumenten bleef zoals het was. Ferry en Wiebe.

Dan maar over tot de orde van de dag en de vergeten bidon en smartphone van Wiebe gehaald.

De vraag kwam op waar de rit van vandaag naar toe moest gaan. Ferry opperde Kootwijk. Maar gaf schrijver dezes de ruimte om dat anders in te vullen. Maar om met een bikkel als Ferry toch hier en daar de heuveltjes naar Kootwijk te befietsen is geen makkie. Daarom werd de koers verlegd naar bestemming Deventer. De route is door Ferry weergegeven op de Bello-site dus een toelichting hier kan achterwege blijven. Met gepaste snelheid op verzoek van het oudste monument, denk dan aan rond de 27 km. per uur, konden we naast elkaar fietsend, bijbabbelen over van alles en nog wat.

O.a. over de prachtige GBBT, de buszitters, de pechgevallen, de rangorde, de prima organisatie, het weer, ja, wat al niet, kwam ter sprake. Met ook de vraag of de GBBT nog toekomst heeft.

Nou, misschien in de vorm van een vaste standplaats zo werd geopperd. Het kan ook zijn dat die, nu de ervaring in de organisatie en de souplesse waarmee een GBBT georganiseerd kan worden, de  komende jaren stand houdt. Gespreksstof dus voor de eerstvolgende Bello-ALV.

Het was niet heel druk in de Voorsterklei. Beetje mistig, maar bij het naderen van de brug in Deventer kwam de zon, we zijn niet anders gewend dit jaar, in al zijn glorie tevoorschijn. Op de markt waren de terrassen al aardig bezet maar met een gezelschap van twee man is het niet zo moeilijk een plaatsje te bemachtigen. De markt bleek ook de verzamelplaats te zijn van tientallen motoren van de zwaardere klasse en meest uiteenlopende merken. De eigenaren bezetten het terras aan de andere kant van de markt dan waar wij zaten. Uit het applaus dat klonk kon blijken dat er een toespraak of prijsuitreiking plaatsvond. Wel misten we op dat moment Arne die ongetwijfeld de koffie had gelaten voor wat die was en met een berg foto ’s huiswaarts was gekeerd.

Bij ons vertrek na de pauze werden ook de motoren gestart hetgeen een hoop gereutel en rook tot gevolg had. Nu, gezeten in het wiel van Ferry, vervolgden wij onze weg via Gorssel naar Zutphen.

Daar, kijkend op de teller, bleek dat we bij rechtstreekse doortocht naar thuis op zo ‘n 65 kilometer zouden uitkomen. Toch een schamele buit voor een zondagmorgenrit en vandaar dat ik Ferry voorstelde de brug bij Zutphen te laten liggen en die van Doesburg in het programma op te nemen.

Dat ontmoette geen bezwaar. Langs het ziekenhuis en het fietspad parallel aan de weg richting Baak en Toldijk, namen we bij het gemaal de afslag naar Bronckhorst. Met in ons kielzog een jonge man  zette Ferry de sokken erin met snelheden van rond de dertig kilometer per uur.

Bij Brockhorst rechtdoor het prachtige fietspad langs de IJssel op en met een lusje over Rha en nadat de gastfietser een andere route koos, kwamen we om tegen kwart voor één uur in de buurt van thuis. Met een afstand van 80 km. en een gemiddelde van 25,5 sloten wij een monumentale rit af.

Nu, het verslag schrijvend en passend bij de monumentale steden Deventer, Zutphen en Doesburg,   geef ik de route van vandaag de naam Hanzestedenroute mee. Waard om vaker gefietst te worden.

 

Het verslag komt nog

 

Dag 6

Dit is onze laatste fietsdag, van Saint-Jean-de-Maurienne naar Grenoble. Volgens het routeboek gaat het om 109 kms. en 1935 hoogtemeters. Met als letterlijk hoogtepunt de Col de Croix de Fer op 2064 m. Maar het loopt anders. Er wordt voor vrijdag 26 augustus (door de dag heen wat) regen voorspeld,zeker op die hoogte. Voor ons betekent dat wrsch. overschakelen op scenario B, een lagere col.

Er is een goede afspraak gemaakt over het te hanteren besluitvormingstraject hierover bij het diner op donderdagavond. Ferry bepaald aan de hand van zijn meteo informatie op vrijdagochtend wat er wordt besloten en hoe er wordt gereden.

Dus: Geen nodeloze, overmatig luidruchtige discussies, dat is wel zo prettig.

Het wordt een wat langere koers van plm. 117 kms. Met het hoogste punt op 1200 m. Een wat noordelijkere route over de Col de Grande Cucheron volgt. Ik heb ergens in het hotel een informatie blad gevonden, waar zo’n beetje alle cols rond St.J.de M. (Capitale Mondiale de Cyclo Grimpeurs) zijn ingetekend. De Croix de Fer is een echte ‘killer’ van in totaal 30 kms., waarbij er direct moet worden ‘ingestapt’ met 8 % en er steeds na een wat vlakker stukje stapsgewijs een ‘straf’ stuk volgt van rond de 8 à 10 %. De kenners, die ‘em al eens hebben gereden zeggen dat dit de col ronduit onprettig maakt, ‘het loopt niet, is lang en echt zwaar’. Misschien inmiddels voor de meeste aanwezige Bello’s, zeker op dag 6 een wat te zware col, als het ook nog koud en nat gaat worden vanaf plm. 1000 m.? De totale klim is ruim 1500 hm. De TdF ging er al 16 x overheen.

Wij gaan dus via de Col de GC. Een totaal ander verhaal. Vanuit St. J. de M. zakken we eerst van 550 m. gelijdelijk af naar 400 m. op kms. 27. Dan volgt een mooi opgebouwde klim van in totaal 13 kms. Met wisselende stijgingspercentages van 7,8,3,7,8,7 %. Een echte ‘loper’, we rijden ‘em in overwegend goed, koel weer, heerlijk van hairpin naar hairpin, mooi bewegwijzerd met van die prachtige Franse wit/gele ‘kaas’ bordjes, compleet met col aanduiding, een wielrenner die omhoog of vlak rijdt, een percentage voor de komende kilometer, en de hoogte ter plekke. In combinatie met je Garmin kun je tijdens de klim nog even lekker bezig zijn met de getalletjes, eventueel wat optel- en staartdeling werk doen, etc.

Ondertussen zijn er ook hele andere dingen aan de hand in de koers. We zouden onder aan de col op 28 kms. koffie drinken, maar we zitten hier echt diep in ruraal Frankrijk en er is niets te bekennen dat op een drinkgelegenheid lijkt. Slechts weides, boomgaarden, houtwallen, bosjes, hier en daar een stroompje en verspreid staande boerderijen en woonhuizen. Een totale stilte. Echt prachtig. We besluiten om eerst maar de col te doen en dan verder te kijken. Uiteindelijk drinken we koffie in een non-descript dorpje na 58 kms. Om daar allemaal terecht te komen blijkt nog niet zo eenvoudig. Harry moet meerdere keren van de fiets om diverse Bello’s met materiaalpech te helpen. We zien o.a. een (peperdure) sRam schijfrem, die meerdere keren vastloopt, een fiets met Shimano Di2, die de hele week al kuren heeft en maar niet wil genezen, en verder een ver boven het daggemiddelde aan lekke banden. En dat terwijl iedereen, als je zo wat rondvraagt met een goed nagekeken fiets aan de start is gekomen. Het kan verkeren. Tegen de tijd dat we allemaal op de Col de GC staan is het redelijk duidelijk gaan regenen. We worden er nog niet heel nat van maar willen toch wel gauw naar beneden. Jasjes aan, en beheerst afdalend over op het oog behoorlijk gladde (olieachtige) stroken komen we heelhuids beneden. Daar moet weer gesleuteld worden aan een vd fietsen. Alle reparaties en checks halen het tempo (en af en toe de tolerantie) een beetje omlaag. Gelukkig hebben we Harry, die los van nog steeds weergaloos soepel en krachtig fietsen de meeste fiets-technische problemen iig. ter plekke goed genoeg weet te verhelpen, zodat we weer door kunnen.

Kort na de genoemde koffiestop heeft Theo een uitstekende lunchplek gevonden, net buiten het dorp, waar we zeker 45 min. pauze houden. Je kunt merken dat de meeste van ons wel zo iets hebben van (het is inmiddels behoorlijk warm), we willen er eigenlijk wel zijn, maar zich ook realiseren dat er nog 60 kms. te gaan is.

Direct na de lunch, waarin ik nog heerlijk even 20 minuten heb geslapen in de schaduw van de bus volgt de laatste (serieuze, doch korte) beklimming van deze GBBT, een colletje van amper 3.5 kms. en 196 hms. Ook deze loopt lekker. Ik voel me goed. En besluit om er wat van te maken door hem als een soort interval training te bedwingen, waarbij ik mijn hartslag tussen de 100 en 120 bpm houdt. Zwetend als een otter, maar voldaan kom ik boven, en drink een hele bidon leeg. Ik maak even later de foto van ‘ons Bello icoon Ferry’, die net arriveert. Deze foto hebben jullie al ontvangen. Vanaf deze plek is het eigenlijk alleen nog maar licht glooiend omlaag en vlak door weides en langs paden naar de omgeving van Grenoble. Er volgt voor de renners nog een spontane koffie / cq. cola stop op zo’n 30 kms. van Grenoble. We worden hard geconfronteerd met het enorme verschil tussen ons zorgeloze rurale fietsen en de consumptieve gekte van de voorsteden. Getatoeëerde, rokende mensen, vast allemaal lieverds, het hadden onze kinderen kunnen zijn. Welk leven zien zij voor zich. Zouden ze ooit de ervaring krijgen, cq. zoeken van zwetend een col bedwingen en betoverd raken door het uitzicht ? Onze onvolprezen verzorger en collega Bello Theo kan helaas niet bij de koffieplek komen, wij zien hem later bij het hotel. Zijn services en inzet deze week zijn buitengewoon goed, doordacht en steeds zeer welkom geweest. Heel veel dank daarvoor, Theo !

De laatste plm. 25 kms. rijden we in de bekende Bello colonne de rit uit en arriveren allemaal veilig, zonder noemenswaardige schrammen bij het Ibis hotel aan de Rhône in hartje Grenoble.

Een speciaal woord van bewondering gaat uit naar Rocus, die ondanks zijn gekneusde, en daardoor zeer pijnlijke ribben en beperkte ademruimte de dag en ook verreweg het grootste deel van deze GBBT heeft (uit)gereden. Ook zijn onvolprezen organisatie- en financiële talenten zijn weer volop geëtaleerd. Grote klasse !

We parkeren onze fietsen in de voortuin van de Ibis, laten ons het bier goed smaken en wachten op Theo met zijn bus. Vervolgens wordt er zeer gedisciplineerd georganiseerd dat eerst iedereen z’n tassen meeneemt naar zijn kamer, de fietsen er netjes ingaan en daarna de zware tassen, die niet in de trein of auto meegaan weer in de bus gaan. Dit alles onder leiding van Pieter, ook een icoon als het gaat om cruciaal Bello Bus organisatiewerk, bijgestaan door o.a. Arre. Heren zeer veel dank !!

Om 19:40 lopen we relaxed en voldaan de stad in om lekker te gaan eten op een mooie plek. De volgende ochtend om 06:00 vertrekt de bus al met Theo en Arre. Later volgt de auto met Willem, Rocus en Pieter. De treiners stappen om stip 08:20 in de trein naar Lyon en zitten inmiddels in de TGV naar Brussel. Binnen is het koel, buiten ziet het land er heet en (veel te) droog uit. We koersen er met 300 kms. / uur doorheen, elektrisch, gevoed door power uit een Franse kerncentrale. Ondertussen fakkelt GazProm het gas uit de Nordstream 1 pijplijn, dat niet meer naar ons deel van Europa komt (uit protest ??!!) af. Ik kan er niet goed bij. De wereld staat op heel veel plekken letterlijk en figuurlijk in brand, en gedreven door wederzijdse haat en nijd gebeuren er dingen, die op geen enkele wijze zijn uit te leggen of goed te praten. Ondertussen gaat de rekening voor een steeds verder naar adem happende aarde naar de generaties na ons. Hoe zullen wij herinnert worden ? Hoewel ik dit soort grote wereldproblemen niet kan oplossen schaam ik mij wel (kapot) voor wat er wereldwijd gaande is.

Ik sluit dit Bello Dag 6 verslag af met de constatering dat het een uitermate goed georganiseerde editie was met speciale dank aan Ferry (route en alg. Leiding), Pieter (alles rond de bus), Rocus (veel organisatie zaken, financiën, hotels, etc.), Arre en Roel (o.a. medische zaken en Roel hotelwerk), Harry (fietstechniek en reparaties), Theo (te veel om op te noemen, maar samengevat onze totale verzorging), Frank (o.a. veel gebiedskennis, maar ook kledingadviezen, fietsstijl, totaal soignage), Willem (o.a. informatie over verwachtte routezwaarte, obv. alle thuis fietstesten), Jan (onze nieuwe GBBT telg, met speciale interesse en aandacht voor analyse van de Bello groepsprocessen, etc.). Natuurlijk ook onze dank en gedachtes voor de Bello’s, die al langer gepland of juist recent besloten thuis te blijven. We hebben regelmatig aan jullie gedacht !

Of er nog een toekomstige editie van de GBBT komt, de tijd zal het leren. Mocht dit in deze vorm de laatste zijn, dan kunnen de deelnemers denk ik wel in o.a. sportief en sociaal opzicht er voldaan op terugkijken. Het was en is super goed georganiseerd, het was, (met inbegrip en inachtname van de bekende Bello gedragingen, zoals gevraagd en ongevraagd zout en peper in de pap strooien) een hele mooie en sportieve week, waar we met elkaar trots op terug kunnen kijken. Ondanks onze onvermijdelijke verschillen op sommige onderwerpen en gedragingen hebben we het met elkaar weer grosso modo prima gehad, en dat is iets om te koesteren.

Met groet en dank !

Arne