Hoeveel wegen leiden er naar de top van de Posbank? Als westerling kende ik er slechts 2: die ene, die omhoog gaat en daarna weer naar beneden (de andere). Maar ik weet inmiddels beter. Het Puikje van Bello (Wiebe, Coen, Arre, Maarten en Henny) trakteerde mij vanochtend op labyrintische beklimmingen, 7, 8, 10 ?- ik ben door uitputting de tel kwijt geraakt – van deze Mont Ventoux van de Veluwe. In een razend tempo ging het op en neer, totdat we uiteindelijk 770 hoogtemeters hadden volbracht en toch ook nog 73 wegkilometers. Het is duidelijk, die mannen zijn klaar voor de Pyreneen. Het weer was grijs, de luchtvochtigheid hoog en het water stroomde vanonder de helmen over ieders gelaat. Maar zelfs een lekke band van ondergetekende kon de pret niet drukken, vooral niet omdat Belloleden niet heerlijkers vinden om de lekrijder alle werk uit handen te nemen. Voor je het weet, is het wiel reeds van de fiets getild, is Wiebe bezig de binnenband eruit te wurmen en zijn anderen de nieuwe band al aan het inbrengen en oppompen. Dat ging dus snel en goed en verder was alles O.K. Het bleef droog en de temperatuur was prima. Eengelijks de koffie en gebakjes bij een uitspanning aan de voet van de berg met een fantastisch uitzicht over een kleurrijke bloementuin en glooiende bossen. Arre had ons toen al verlaten wegens belangrijke beslommeringen elders en na de koffie kondigde ook Henny aan dat hij een volgende beklimming niet meer trok en dat hij zich aan het opblazen was. Om explosie te vermijden, keerde ook hij huiswaarts zodat de echte hard core van de club overbleef. Die bij deze nogmaals wordt bedankt voor de mooie en uitdagende route.
2030790cookie-checkHoeveel we