Al kijkend naar Parijs-Roubaix, met een lelijke bocht waar er een aantal onderuitgaan, even terug denken aan de fameuze Veenendaal-Veenendaal. Vooral mijn eigen positie overdenkend in het ijzersterke peloton bestaande uit Coen, Wiebe, Ton en Marinus (bekend Veluwerijdersrenner en voormalig Gazellemecanicien). Gelukkig heeft dit peloton het nodige mededogen en wacht regelmatig op de hekkensluiter. Rond half negen verzamelen in Veenendaal, waar honderden mannen en vrouwen proberen in het hoekje van de kantine een stempel op hun kaart te krijgen. Na een gratis bekertje koffie stappen we even later op de fiets. De eerste verrassing is er al snel: de Amerongseberg! Daarna Elst, Remmerden, Rhenen en Achterberg. Daarna wat bekender terrein bij Wageningen en Renkum om bij Doorwerth de prachtige Italiaanseweg te beklimmen. Via Heveadorp, Oosterbeek en Arnhem-Noord naar onze pauzeplaats Residence Roosendaal, een prachtig nieuw restaurant, het gebak is helaas nog niet gearriveerd. Dus eten we onze eigen boterhammetjes dan maar op in de betere ambiance. Daarna ons eigen terrein, de Emmapyramide en de Zijpenberg, wel dit keer vanuit het zuiden. Via de afdaling in Rheden pakken we de Rozenbos om via de Posbank bij de brandtoren even te stoppen. Wiebe heeft nog andere verplichtingen en rijdt tevreden rechtsreeks naar huis. Met zijn vieren vervolgen we de route. Via Schaarsbergen, Warnsborn en Oosterbeek komen we via de afdaling in Heveadorp weer bij de Rijn waar we dit keer de Holleweg omhoog mogen. Daar komt de tweede foerage gelukkig in beeld, de hongerklop is er nog niet maar het scheelt niet veel. Een paar stukken banaan en een stevig plak koek geven enige kracht aan het redelijk uitgeputte lichaam, nog maar 30 kilometer. Coen en Marinus rijden de tocht in vliegende vaart uit, Ton begeleidt de hekkensluiter naar de finish, die pas wordt bereikt na eerst nog even de Wageningse Berg, de Grebbeberg en als laatste de bosrijke Dikkenberg beklommen te hebben. De uiterwaarden bij Wageningen in de stevige tegenwind worden overleefd dankzij de hulp van een onbekend peletonnetje. Al met al een pittig slotstuk. Op de teller staan 139,7 kilometer en een fraai aantal van 1125 hoogtemeters. En dan te bedenken dat er volgende week in de Amstel Gold er nog het nodige bijkomt. De spierpijn in de benen is al wat aan het zakken, het lijf schreeuwt nog om aanvullend voedsel! Nog 6 kilometer voor Boonen, Cancellara en Ballan.
2030160cookie-checkAl kijkend