Thuisblijvers hadden vandaag volkomen gelijk!

Het moet maar eens gezegd worden: normaal hebben de thuisblijvers meestal ongelijk, maar vandaag hadden zij het grootste gelijk van de wereld. Het was bar en boos; als in de slechtste jaren van Luik-Bastenaken-Luik.
Vanmorgen aan de start: Wiebe, Maarten en ik. Wiebe en Maarten omdat zij nou eenmaal bikkels zijn, die willen fietsen ook al ligt er een meter sneeuw. Ik omdat ik vanmorgen naar de buienradar had gekeken. Dat zat zo: gisteravond had ik de wekker gezet met het weerbericht nog in mijn achterhoofd. Toen vanmorgen de wekker afliep leek het allemaal zo simpel. Het had de hele nacht flink geregend. Dus stond ik op, trok het dekbed weer goed dicht om even naar buiten te kijken voor een bevestiging dat fietsen er vandaag gewoon niet in zat. Een teleurstelling wachtte: wel flink nat maar geen harde regen. Dan maar even bevestiging zoeken op de buienradar om daarna terug naar bed te kunnen gaan. De buienvoorspelling over drie uur gaf snel verdwijnende regenbuitjes aan. Ook al geen echt valide argument dus! OK, dan maar op de fiets. Nou dat heb ik geweten.

Mensen, het was vanmorgen echt geen doen! Striemende regenbuien! Koud en nat! Maarten stelde voor om naar ‘t Hilletje in Kootwijk te fietsen. Wiebe vulde dat aan door voor te stellen om beschutte fietspaden door het bos te kiezen. ‘t Moet gezegd worden, het gaf enige beschutting, maar daar stond wel weer een grotere kans tegenover om getroffen te worden door afwaaiende takken of om uit de bocht te vliegen door de talrijke modderstromen over het fietspad. Al na 100 meter moesten we stoppen, omdat Wiiebe’s eerste regenjas al geheel doorweekt was. De bikkels hielden het tempo hoog, véél te hoog naar mijn mening. Bovendien waren zij het gevoel van richting volledig kwijt. Elke keer als we redelijk in de richting van Kootwijk reden, bogen ze weer af om een nieuw nog en onbevlekt fietspad in te rijden ,dat uiteraard in een volkomen andere richting liep. Wat overigens wel vreemd was, dat in welke richting we ook fietsten de regen ons steeds van voren in het gezicht bleef striemen.

Volledig doorweekt bereikten we uiteindelijk na uren ‘t Hilletje, waar we heel veel begrip ontvingen en nog beter: gloeiend hete koffie en een groot stuk eigengemaakte appeltaart. Wat minder vond ik de heroische verhalen over bergen, die zo makeelijk liepen dat je nauwelijks naar boven hoefde te trappen. Nou fiets ik inmiddels lang genoeg om te weten dat dergelijke bergen niet bestaan. Weer wat opgewarmd vervolgden we onze weg. Ook de terugweg voortdurend met wind tegen, harde regen en een veel te hoog tempo. Langs de Harskamp, Hoenderlo en Loenen weer naar Dieren.

De enige reden om dit veel te lange verhaal te schrijven, is dat ik bezig ben om mijn bevroren vingers weer wat soepel te krijgen door er even flink wat mee te tikken.

 
2028560cookie-checkThuisblijv