Dobbelen
Ik heb de ritverslagen er nog eens op nagelezen. Hieruit blijkt dat de opgelegde dwang van de dobbelsteen een (te)grote rol speelt bij het wekelijkse fietstreffen en in de hierover door de winnaars gemaakte verslagen. Steevast vormt de dobbelsteen een prominent onderwerp in deze verslagen. Gezien het enthousiasme waarmee mijn toezegging om dit keer het verslag te schrijven werd begroet, is het wel duidelijk dat velen van ons liever voor een andere zondagsluiting opteren dan een ritverslag te schrijven. En wat zou dat?
Beter een dag niet geschreven, dan een dag niet gereden. Overigens waarom word  je bij een zes als ‘winnaar’  aangewezen en waarom is er niet voor een één als ‘verliezer’ gekozen?
Nu ter zake. Met zijn elven was het in deze vakantietijd een mooie opkomst. De meesten hebben de vakantie erop zitten en hebben deze vakantie benut om zich voor te bereiden op de komende GBBT 2012 door op fietsvakantie te gaan of in ieder geval de fiets op vakantie mee te nemen. Dit was te merken aan de prestaties vandaag en de schifting die op het laatst werd gemaakt tussen de getrainden (klasbakken) en de mindergetrainden (recreanten). Met nog maar een paar weken te gaan naar het grote fietsevenement kan je je niet veroorloven om niet naar je fiets om te kijken.
Ons doel was vandaag Elten met zijn puist waaraan Elten zijn faam heeft te danken. Niet over de IJssel- en Rijndijk, maar door de prachtige Achterhoek. Willem was vandaag de wegkapitein die in deze contreien de weg kent als in zijn eigen broekzak. In deze rol moet je attent en voor in de groep rijden. Hij leidde ons perfect, nog voor 10 uur, naar het terras in Etten. De keuze was hier het bekende appelgebak met desgewenst slagroom en het minder bekende maar smaakvolle sushigebak. Of was het toch wat anders wat voorgeschoteld werd?
Maar we zouden toch naar Elten gaan? Verkeerd verstaan? Nee hoor, Willem dwong ons nu de rafelrand van de Achterhoek op te zoeken om van hieruit via Borghees bij de achterkant van de Elterberg uit te komen. Hier werd het verschil gemaakt door een drietal van ons door in de beklimming een gat te slaan. Toen de beklimming van Peeskesbult ongeveer hetzelfde patroon liet zien, werd wel duidelijk dat de bokken van de schapen waren gescheiden.
In de vlakke slotetappe naar Doesburg werd flink gasgegeven. Toen Arne even zijn benen stilhield werd hij snel op een (kleine) achterstand gezet. Zoals de afspraken luiden, werd er van achteruit hard geroepen om tot rust te manen. Of de kreet ‘Arne’ werd verstaan als ‘harder’ of dat het juist als een stimulans werd geïnterpreteerd door de voorsten, zal wel nooit helder worden, maar in ieder geval werd nog eens de zweep er over heen gelegd totdat uiteindelijk de discipline werd hersteld en de op hol geslagen troep weer tot rust kwam. Als je echter al een keer afgefladderd bent, dan ben je een aangeschoten vogel en wordt herstel tijdens de rit erg lastig en dat bleek ook.
Bij Doesburg aangekomen, wees Willem ons de weg rechtdoor. Enkelen, eigenzinnig wat een Bello-lid kenmerkt, sloegen rechts af. Dus zonder van hen afscheid te nemen, kwamen we aan bij het draaipunt in Ellecom voor rechtsaf (groep Dieren) en links af (groep Ellecom e.o.) Voor mij was het van hieruit nog 25 km met een stevige westenwind tegen naar huis. In de Schuytgraaf stond de teller op 140 km.
Maar de grote winnaar van vandaag is: Marianne Vos. Olympisch GOUD! Marianne namens alle Bello’s van harte gefeliciteerd met deze fantastische en verdiende prestatie.
.
 
2026750cookie-checkDobbelen