Na vijf zondagen te hebben moeten overslaan, was er vanochtend eindelijk weer de mogelijkheid om bij de Spar te verschijnen. Ook op de woensdagen werd de laatste tijd niet gefietst zodat ik met de nodige angst in de benen in Dieren verscheen. En de hartslagmeter om zodat het objectief vast te stellen zou zijn als het te gek werd.
Meindert, Wiebe, Arre, Maarten, Pieter en Coen meldden zich eveneens zodat we met een strak gekleed Bello zevental op pad gingen. Wiebe’s voorstel van Lunteren werd goed ontvangen, wel betekende dit dat we eerst de Elsberg over moesten. Geheel tegen mijn bedoeling in reden Arre en ik voorop bij het begin van de klim. Via een remfout kwam ik toch op plek zeven terecht waar ik vandaag niet meer van af wilde.  
Met een lekker tempo werd achtereenvolgens via de Koningsweg in Schaarsbergen naar Oud-Reemst gereden waar we de Reemsterlaan (een zandweg met een smal fietspad) insloegen richting Ginkelse Heide. Hoewel geroepen werd te genieten van de schoonheid van de omgeving, was dat niet aan een ieder gegeven en werd lekker doorgefietst. Bij Ede kwamen we even in de bewoonde wereld om 1 kilometer verder het groen in te duiken naar Lunteren. Binnen 1 uur en 20 minuten zaten we op ons favoriete terras aldaar.
Eerst werd nog even gesleuteld aan het nieuwe zadel van Meindert, die samen met Coen heeft geïnvesteerd in een zadelfabriek in Deventer. De kunst van dit zadel is om de teeltballen achter elkaar in een plasgoot te krijgen. Voor verdere informatie wende men zich tot beide heren. Tijdens het afrekenen verscheen een jongedamesfietsploeg op het terras hetgeen tot de nodige onrust leidde. Hierbij bleek overigens geen verschil tussen mannen met en mannen zonder plasgoot in hun zadel.
Direct buiten Lunteren werd de koers even stilgelegd voor een nader overleg. Maarten had kennis genomen van een andere manier van rijden en Wiebe leek dit wel wat. Heel simpel: achter elkaar, de voorste bepaalt (naar believen) het tempo, als hij moe is, laten zakken en achteraan aan sluiten. Vooral het langs de groep naar voren rijden en de kop overnemen, wordt daarmee voorkomen.
Voor de rode lantaarndrager geen onverdeeld genoegen: dan weer hard (overwegend) en dan weer zacht. Pieter had zijn oordeel na 10 minuten ook klaar: laat maar zitten! Vooral kruisingen en stoplichten zorgen er voor dat de volgorde ruimte geeft tot voorkruipen danwel naar de laatste plek terug te zakken. En gaat het te hard wordt gewoon ingrepen, maximum 37 km. Ik weet niet of het tempo met dit systeem omhoog is gegaan (ik was bezig met mijn hartslag), wel werd er rommeliger gereden; waar we voor de pauze een peloton vormden, na de pauze waaierde Bello nogal eens in kleine groepjes over een grotere afstand uiteen.
Nog even de terugweg: de Hessenweg van Lunteren naar Juffrouw Tok aan de Verlengde Arnhemseweg  (opnieuw veel heide) waarna via de Amsterdamseweg en langs Warnsborn de Schelmseweg werd bereikt. Deze gevolgd tot de rotonde onderaan Rozendaal waarna voor vijf liefhebbers de Emmapyramide en de Zijpenberg lagen te wachten. Via de Posbank en Carolinahoeve kwamen na ongeveer 90 km de Bello’s in de buurt van hun huis.
Dankzij het fraaie weer en de mooie route (pluim voor Wiebe) een geweldige tocht. (De hartslag zit na dit verhaal nog op 90, de les is weer geleerd). 
2025860cookie-checkNa vijf zo