Rijdend naar de startstreep vanmorgen fietst  Coen verslaglegger  achterop. ’t  Gaat gelukkig wat beter thuis. Van links sluit Arre aan en gedrieën pedaleren  wij naar de Spar. Daar staat een hele groep Bello ’s, keuvelend over van alles en nog wat,  in de startblokken om van deze qua weer nog  frisse maar veelbelovende dag te genieten.  
Drie vreemde kerels, mompelt  de geestelijke vader van de Bello-hesjes  als we bijna zijn aangesloten. Vreemde kerels in die zin, dat ze niet als Bello herkenbaar zijn. Er blijft zo lijkt, eeuwigdurend werk aan de winkel om het voor 100% voor elkaar te krijgen dat de Bello ’s het hesje over wat voor onderliggende sportkleding dan ook aantrekken.  
Waarheen, zo is de centrale vraag. Jan oppert om het “suie “  ( vrij vertaald naar: Zuiden ) in te gaan. Zijn roots trekken blijkbaar aan hem. Kieviten en ooievaars zijn al onderweg. En op weg daarheen nemen we De Wageningsche Berg als pleisterplaats.  Alternatieven worden niet ingebracht en zo gaat het spul het fietspad langs de Hees op,  richting de Posbank.
Sommigen worden daar erg blij van. De klimmers bijvoorbeeld,  zoals vandaag Arre, Coen en Ferry. Ook de krachtmensen zoals daar zijn Jan, Ruud en Willem hebben er plezier in. En tenslotte waren er  vandaag  nog de Bello ’s Meindert, Pieter, Rocus en Wiebe die met meer gemengde gevoelens de weg naar boven inslaan. Maar wel  met de aantekening dat de laatst genoemde Bello ‘s 5 jaar achtereen en slechts doorbroken door de verjaardag van Pieter,  de 160 km. versie van LBL hebben gefietst. En speciaal voor hen, maar ook anderen kunnen zich hierin misschien vinden, dit ergens gelezen vers van een mij onbekende auteur:
De klimmer dacht het te weten
Gelukkig is de mens die zonder leed door het leven gaat
Toch maalt hij door. Op weg naar boven
Op zoek naar het waarom van dit zelfgekozen lijden.
Bij deze persoonlijke impressie en categoriale indeling van vandaag zij opgemerkt dat het geen garanties biedt voor de toekomst.
Maar het gezelschap kent de ongeschreven wet van wachten op elkaar en kan dan ook gemeenschappelijk de Zijpenberg afdalen waar na de Emma-Pyramide wacht. De Schelmseweg vormt de verbinding naar het landgoed Groot Warnsborn en zo bereiken we Oosterbeek en passeren we in gezwinde spoed Wolfheze, Heelsum en Renkum waar de Wageningse Berg het laatste obstakel vormt naar ons koffieadres.
De beste indicator dat de prijzen stijgen is te ontlenen aan de bijdrage die we elke zondag op tafel moeten leggen om onze verteringen te betalen. Konden we nog niet zo lang geleden met 5 of 6 euro volstaan, tegenwoordig moeten we daar 2 of 3 euro bijleggen.
Gezellig aan de ronde tafel vertelt Jan desgevraagd over zijn nagenoeg geheelde  verwondingen aan zijn gezicht.  Die zijn veroorzaakt door een border collie die een waarde vertegenwoordigt van zeker wel  € 95.000,-. Gissen natuurlijk of de komma verkeerd staat. Volgens Jan niet.
Gelezen de ervaringen van Harry wordt het voorstel geopperd of we misschien een keer de Great Divide op Schiermonnikoog kunnen fietsen. En dan dwars door de duindoornen. Om enigszins te ervaren hoe het Harry is vergaan. Zou Harry aanwezig zijn op de ALV? We horen dan natuurlijk graag uit zijn eigen mond zijn ervaringen en willen graag zien hoe de ontberingen fysiek hebben uitgewerkt.
Meindert wordt gekapitteld voor  de wijze waarop hij laatstelijk zijn verslag vol fouten en doorhalingen heeft gedaan. Dan liever geen verslag zo wordt opgemerkt door een Bello. Een opmerking waar Meindert een e.v. keer waarschijnlijk graag gebruik van maakt.
Er wordt gepolst naar belangstelling voor een ATB-weekend op Schiermonnikoog. De vaste kern en ook Jan  steken de vinger op. Pieter gaat alvast voor de beschikbaarheid van zijn appartement zijn agenda raadplegen. Het dobbelspel levert een overwinning op van schrijver van dit verslag.
Je zou denken dat na de koffiepauze zoals gebruikelijk  in volle vaart langs de Rijn wordt gekoerst. Maar nee hoor, Ferry heeft andere plannen en dus  fietsen we  via Bennekom en Ede richting en langs  de Ginkelse Heide. De kilometers rijgen zich aaneen en de gestadig doortikkende klok doet sommigen vrezen dat ze het er thuis van langs zullen krijgen. Vandaar dat er geen tijd meer is voor een 2e koffiepauze in de Planken Wambuis. Via Arnhem, waar Ruud ons langs een nog nimmer door Bello ’s bereden kade loodst, komen we uiteindelijk in onze thuishavens aan.  Na precies 100 km. voor de meesten en,  hoewel geen bergetappe, toch ook 600 hoogtemeters zo geeft mijn Sigma aan.  Mooi weer, goed gezelschap, prima koffie, lekker appelgebak, een aansprekende route en dat al maakt het “ suie “ van Jan tot een geslaagde fietstocht.


.





 
2023900cookie-checkHet \” suie \” in.